არასდროს არ დაგივიწყებთ
სექციების სათაურების სია
რ ო გ ო რ ვ ე ძ ე ბ ო თ
თუ გსურთ მოძებნოთ ენციკლოპედიაში, რომელიმე პიროვნება ან თემა, ზემოთ, პირველ სტრიქონში (ყვითელი ფერის) დააკლიკეთ თქვენთვის სასურველ ენციკლოპედიის განყოფილებას (თემას),. (დაელოდეთ 1-2 წამი), თქვენს წინაშე წარმოსდგება თქვენს მიერ არჩეული განყოფილება (ფურცელი) სადაც ჩამოთვლილია სათაურების სია.
სათაურების სიაში. აირჩიეთ (დააკლიკეთ) ნებისმიერ სათაურს და ის ავტომატურად გაიხსნება.
1. მისი ხსოვნის ვთქვათ, ვინც ვერ დაბრუნდა ....
2. ტკივილი, რომელიც არ ყუჩდება ....
6. თქვენ გაუძლისი ტკივილივით უნდა აყვავდეთ ! ...
7. არ არის მკვდარი, ვინც მოკვდეს და ხალხს შესწიროს დღენია ....
8. ის დაწყევლილი წუთი რომ არა ...
21. დათო იაკობის-ძე ელიკიშვილი
25. ისრაელის გმირი - სიმანტობ ჯანა
26. არონ იცხაკის-ძე ელიგულაშვილი
27. მიხაელ იაკობის-ძე მოშიაშვილი
28. შალომ (შალვა) ბეერი (ბებერაშვილი)
31 გმირი პოლიციელი იციკ ბუზუკაშვილი
32 გმირი მაიორი ავი ხუბელაშვილი
33 მიხაელ ბენ-მოშე (მოშიაშვილი)
34 რონი-იოსეფ ხაიმ მოძღვრიშვილი მორ
35 აბრაამ (ალბერტ) მაწონაშვილი
36 დანიელ (დენდოშ) შოვალ შვილი
40 შმუელ მიხაელი (მიხელაშვილი)
41 შიმონ ზონენაშვილი
42
43
პარტიული ბლოკის "გახალ"-ის აქტივისტთა შეხვედრა ქნესეთში 1985 წლის ნოემბერში
ცაჰალის გენ. შტაბის უფროსი გენერალ-ლეიტენანტი დორი აჯილდოებს ისრაელის გმირ სიმანტობ ჯანაშვილს
ისრაელის გმირი სიმან-ტობ ჯანა (ჯანაშვილი)
Mamuka Ashvetia-მ(ა) დაამატა ახალი ფოტო ალბომში: ებრაული მემკვიდრეობა - კულაში. Jewish heritage - Kulashi.
13 ოქტომბერი, 2023 ·
დღეს, აშკელონის მიწამ მიიბარა დიდებული თემის, კულაშელ ებრაელთა შთამომავალი, მიხაელ იაკობის ძე მოშიაშვილი, რომელიც 7 ოქტომბერს გმირულად დაიღუპა. მიხაელის ძმა, იონათანიც 12 წლის წინ არაბებთან ბრძოლას ემსხვერპლა.
ჰაშემ იკომ დამამ !
ორი ქართველი ებრაელი - მამა შვილი, რომლებიც გავიდნენ სახლიდან საბრძოლველად, როცა შეიტყვეს რომ 7.10.23 წ ისრაელის ტერიტორიაზე შემოიჭრენ "ხამას"-ის სადისტი მკვლელები და ამ მამა შვილმა ბევ-რი მოქალაქე იხსნა სიკვდილისაგან გმირული და თავ-განწირული ბრძოლით და როცა მამამ შეიტყო, რომ უკვე ათასობით ტერორისტი იყო მოდებული ქუჩებში შვილი გადაიყვანა უსაფრთხო ადგილზე და თვითონ კი განაგრძო ბრძოლა ტერორისტების შესაჩერებლად მაგ-რამ ვეღარ შეძლო მარტოს მოეგერიებინა ათასობით ტერორისტი და გმირულად დაეცა.
ასე გადაარჩინა ამ ორმა მამა-შვილმა ათობით ბავშვი და მოქალაქე ნათელში იყოს იციკ ბუზუკაშვილის ხსოვნა. წმინდა სული მუდამ ცოცხალია ......
רס"ן אבי חובלאשוילי גיבור ישראל ⚘
אבי חובלאשוילי ז"ל
גיבור ישראל והעם היהודי / 7 באוקטובר
קהילת יהודי גאורגיה העולמית מתייחדת
עם נופליה
סיפור חייו
בנם של רבקה וסימון. נולד ביום ג' בתמוז תשנ"ז (8.7.1997) באשדוד. אח לדניאל.
ביום 25.11.2015 התגייס לצה"ל ושירת בחיל הגנת הגבולות.
אברהם אבי נישא לשוש ולזוג נולדה ילדה בשם רומי
וילד לו אותו לא זכה לראות אימרי .
רב סרן אברהם אבי חובלאשוילי נפל בקרב ביום כ"ב בתשרי תשפ"ד (7.10.2023). בן עשרים ושש בנופלו. הוא הובא למנוחות בבית העלמין הצבאי באשדוד. הותיר אחריו אישה, 2 ילדים, הורים ואח.
יהי זכרו ברוך
ת.נ.צ.ב.ה
ავი ხუბელაშვილი - ნათელში იყოს შენი სული.
გმირი ისრაელი და ებრაელი ხალხი 2023 წლის 7 ოქტომბერი
საქართველოს გლობალური ებრაული თემი უერთდება სრულიად ებრაელ ერს.
ავის ცხოვრების ისტორია
რიბკას და სიმონის შვილი. დაიბადა სამშაბათს თამუზი 5778 (8.7.1997) აშდოდში. დანიელის ძმა.
25.11.2015 წელს გაწვეულ იქნა და მსახურობდა სასაზღვრო დაცვის რაზმში.
აბრაჰამ ავი შოშიზე დაქორწინდა და წყვილს გოგონა შეეძინა სახელად რომი.
გმირი მამა შვილის ნახვას ვერ მოესწრო.
მაიორი აბრაამ ავი ხუბელაშვილი (7.10.2023) დაიღუპა. ოცდაექვსი წლის იყო მხოლოდ. დაკრძალეს აშდოდის სამხედრო სასაფლაოზე. მან დატოვა ცოლი, 2 შვილი, მშობლები და ძმა.
კეთილი იყოს მისი ხსოვნა
מיכאל בן משה ז"ל גיבור ישראל ⚘
סיפור חיי
מיכאל בן משה ,בן 26 , נשוי לאביה ואבא ללביא. במקור מאשקלון בשנתיים האחרונות לחייו התגורר בשדרות.
מיכאל למד בישיבת צביה באשקלון, למד אומנות לחימה MMA והתנדב בכבאות והצלה.
לאחר מכן למד במכינת עצמונה והתנדב בעמותת ״כנפי רוח״.
התגייס לגולני גדוד 12, שירת כמ״כ טירונים וסמל צלפים וקיבל תעודת הצטיינות פלוגתית.
לאחר סיום שירותו הגיש מועמדות לשב״כ ולימ״מ.
מיכאל כל חייו חלם לשרת בכוחות הביטחון וציין שאם לא יתקבל הוא ״חוטא לייעוד שלו״.
לאחר שנה של מיונים התקבל לשב״כ ושירת כלוחם.
לאחר נישואיו מיכאל ואביה החליטו לעברת את שם משפחתם ממושיאשוילי לבן משה.
מיכאל איש צנוע וענו, בעל עוז וגבורה, ״פוי ולשונו שווים״ תמיד היה הראשון להתנדב ולהגיש עזרה. התייחס לכל אדם בכבוד ודרך ארץ.
אדם ירא שמיים מקיים תורה ומצוות, אוהב מאוד את העם והארץ.
בעל ואבא מיוחד כל כך אוהב ורגיש.
בבוקר שמחת תורה הבין את המצב במדינה מוקדם בבוקר, רתם את חבריו ויצא ביוזמתו להתחמש בזיקים ולצאת להילחם בשדרות.
בדרך נתקל בחוליית של 10 מחבלים שחדרה מהים.
היה בנקודה שיכל להסתובב ולברוח, חתר למגע ונלחם בגבורה. הצליח לפרק את החולייה ולמנוע ממנה לחדור לקיבוץ זיקים ולהמשך הטבח באשקלון.
הציל רבים ונפל מות גיבורים
მიხაელ მოშიაშვილის ცხოვრების ისტორია
მაიკლ ბენ მოშე, 26 წლის, დაქორწინდა აბია ლეავა ლავიზე წარმოშობით აშკელონიდან ცხოვრობდა შდეროთში.
მაიკლი სწავლობდა იეშიბათ ცვია-ში აშკელონში, სწავლობდა MMA-ს საბრძოლო ხელოვნებას და იყო მოხალისე მეხანძრე-სამაშველო სამსახურში.
ამის შემდეგ გაიარაა აცმონას მოსამზადებელი კურსები და მოხალისედ ჩაეწერა ამუთა "კანფეი რუაჰ"-ში.
ჩაირიცხა გოლანის მე-12 პოლკში, მსახურობდა ახალბედა ჯარისკაცთა ჯგუფის მეთაურად და სნაიპერ სერჟანტად და მიიღო ასეულის წარმატებული ჯარისკაცის წოდება..
სამხედრო სამსახურის დასრულების შემდეგ მან წარადგინა კანდიდატურა უშიშროების სამსახურსა და პოლიციის სპეც რაზმში სამსახურისთვის.
მაიკლი მთელი ცხოვრება ოცნებობდა უშიშროების ძალებში სამსახურზე და აღნიშნავდა, რომ თუ მას იქ არ მიიღებენ, ის "აცდება მისი ოცნების გზას"..
ერთი წლის გამოცდების შემდეგ ის მიიღეს უშიშროების სამსახურში ("შაბაქ") და მსახურობდა ჯარისკაცად.
მაიკლმა და აბიამ ქორწინების შემდეგ გადაწყვიტეს გვარი მოშიაშვილიდან ბენ მოშეზე გადაეკეთებინათ.
მაიკლი თავმდაბალი და პასუხისმგებელი ადამიანია, სიმა-მაცითა და ვაჟკაცობით, "პირი და ენა მისი თანასწორია" ყოველ-თვის პირველი იყო მოხალისედ და დახმარებას სთავაზობდა. ყველა ადამიანს პატივისცემითა და დერეხ-ერეცით ეპყრობოდა.
ღვთისმოშიშე, თორისა და მიცვების შემნახველი, ერისა და ქვეყნის ძალიან მოყვარული
შესანიშნავი მეუღლე და მამა. მოსიყვარულე და მგრძნობიარე.
"სიმხათ-თორის" დღესასწაულის დილას ადრე გაიგო ქვეყანაში არსებული მდგომარეობა, დარაზმა მეგობრები და მისივე ინიცი-ატივით შეაიარაღა ზიკიმში და საბრძოლველად წავიდა მათთან ერთად შდეროთში.
გზად ზღვიდან შემოსულ 10 კაციან ტერორისტთა რაზმს გადაეყარა. შეეძლო მოტრიალება და გაქცევა, მაგრამ ის ამხანაგებთან ერთად გმირულად ეკვეთა მტერს. წარმატებით უკუაგდო ტერორისტთა ჯგუფი და თავიდან აიცილა კიბუც ზიკიმში მათი შესვლა და მკვლელობის გაგრძელება აშკელონში.
ბევრი ადამიანი იხსნა სიკვდილისაგან და გმირულად დაეცა ბრძოლის ველზე.
רוני שלנו לא קידר, ואם אתם חושבים שזה הזיז לו אתם טועים! עד מהרה הוא
הבין שהוא הגיע לצבא, ומהר מאוד ניסה להיכנס למסגרת. ...
קצת 'פעור', ולכן הוא היה הבחור הכי מקודר במחלקה. לא היה עובר יום שבו רוני שלנו לא קידר, ואם אתם חושבים שזה הזיז לו אתם טועים! עד מהרה הוא
מאז שרוני הגיע הוא רצה את רובה ה'נגב'. פשוט חלם עליו. רוני אמנם זכה בו, אבל לא הספיק לירות בו. 'נגביסט' לא בוחרים סתם כך, נגביסט צריך להיות אדם שהמפקדים סומכים עליו, בוטחים בו, בחור עם כושר סחיבה טוב. ורוני היה סוחב במסעות כמו פנתר. אף פעם לא הראה את סבלו, לא קיטר על שום מסע וקדר, והיה אומר בסוף 'היה סבבה, לא חפיף'. כך שאם ה'נגב' הגיע למישהו, זה אך ורק לו.
היו רגעים שבהם היינו נכנסים לשביזות ונהגנו לעשן ולדבר שטויות. ניסינו להכיר אחד את השני יותר טוב. כך, ערב ערב בשעת ת"ש היינו מעבירים מאחורי הפריקסטים את הזמן, מעשנים או מדברים על דיסקוטקים, בחורות, מכוניות, מוזיקה, והיינו מזכירים הרבה את סיני. תמיד אמרנו שברגע שנסיים את הצבא ניסע כל החבר'ה לפחות לשבועיים לסיני כדי לנקות את הראש. ובזמן שאנחנו מדברים, איך לא, אנחנו מפרקים חטיפים ששלחו ההורים בחבילות.
לקראת סוף הטירונות, בשבוע חינוך, רוני יצא הביתה. ראינו את פניו בפעם האחרונה, נפרדנו לשלום, ומאז לא ראינו אותו עוד. רוני לעולם לא ייעלם מזיכרוננו. אנו עדיין זוכרים ומתגעגעים אליך. קשה לנו בחסרונך רוני, אך כשאנחנו נזכרים בך אנחנו אוזרים כוח וממשיכים, כי אנחנו יודעים שזה מה שהיית אומר לנו לעשות.
אז תדע שאנחנו מסיימים עכשיו מסלול בגאווה, שגם אתה כלול בו. אוהבים וזוכרים."
לזכרו של רוני כתבה רותי שמלשוילי, בשם אמו, את השיר "חייל שלי": "היית כל כך קטן / לא ידעתי שסופך יהיה כה מר / הלכת לך למקום כל כך רחוק / שאותך בקושי יכולתי לראות / היית בא פעם בשבועיים / והיו מקרים שהיית בא פעם בחודשיים / אך הייתה לי תקווה גדולה / שאתה תופיע בסוף השבוע הבא / טלפנת אליי ואמרת: 'אימא אני בא' / המילים האלה חרותות אצלי בנשמה / ציפיתי לך בכיליון עיניים / ולא ידעתי שאתה כבר בשמים / ופתאום שמעתי דפיקה בדלת / ובאו להודיע לי את ההודעה המצערת / שאתה כבר לא בין החיים / שאתה נמצא למעלה עם אלוהים / ועכשיו אני בודדה / מסתכלת על התמונות שלך / שהיית מלא חיים / אבל עכשיו אתה קבור מתחת לאבנים / ואתה נמצא שם למעלה עם כל הקרובים / איך אוכל לחיות בלעדיך / בלי להרגיש את ליטופיך / את חיבוקיך ואת נשיקותיך / אז הייה שלום רוני / הייה שלום חייל שלי / כי אותך אזכור עמוק בתוך נשמתי."
הספידו את רוני חבריו: "רוני, מי היה מאמין, רק אתמול התהלכת בינינו, וכעת מדברים עליך בזמן עבר. זה לא נקלט בהיגיון. החיוך שלך עדיין עימנו והצחוק עדיין מהדהד באוזנינו. אנו מחכים לרגע שבו תופיע ותאמר - 'יאללה חבר'ה חפיף', לרגע שבו תרים את האלונקה ותמשוך את החבר'ה. רק אתה ברגע זה יכול ומסוגל להוציא אותנו בחיוך הנערץ האומר ברגעים הכי קשים - חבר'ה."
כתבה איריס ג'נה: "אתה חסר והזמן עובר והגעגוע אליך רק גובר. אתה מת אבל משהו בך חי. אני חיה אבל משהו בתוכי מת. כל יום שעובר אתה חסר יותר, החיוך שלך, המבט המיוחד, מבט שכבר לא יחזור. הזיכרונות ממך לא נשכחים, וכל זיכרון ממך מלווה בצער ובגעגוע עמוק. עזבת אותנו והשארת חברים וחברות שאוהבים ומתגעגעים ובמיוחד משפחה, משפחה שאוהבת, משפחה מיוחדת.
עכשיו בוודאי סובבים אותך מלאכים שדואגים ושומרים עליך, דואגים שתהיה בעולם שכולו טוב, ואנו פה בעולם שכולו זיכרונות. זיכרונות מימים יפים יחד. חבר, לא נשכח אותך לעולם, תמיד תהיה איתנו."
במלאות שנה לפטירתו של רוני, הוסב שמו של גן הילדים "צופית" שבשכונת חב"ד בלוד ל"גן הילדים על שם החייל רוני מזור (מוזגורישוילי) ז"ל".
(דף זה הוא חלק ממפעל ההנצחה הממלכתי "יזכור", שנערך ע"י משרד הביטחון)
סיפור חייו
בן סימה (שמחה) ואפרים. נולד ביום כ"ב באדר תש"ם (10.3.1980) בלוד. אח למישל, אבי ומאיר
רוני גדל בבית מסורתי, אוהב וחם, בשכונת חב"ד שבלוד. את ראשית חינוכו קנה בבית
הספר היסודי הממלכתי-דתי "חב"ד ד' רסקו", והמשיך לבית הספר התיכון הדתי "שקדיאל" (לימים - "אמי"ת רמלה-לוד"), שם סיים את לימודיו במגמת מכניקה ממוחשבת. הוא היה תלמיד חרוץ, אהוב ומקובל על חבריו ועל מוריו, וניכר בתבונתו ובכישרונו. "שובב בעל לב
זהב ותלמיד חכם", הגדירוהו מחנכיו .
ואכן, לבו של רוני היה רחב, וכל כולו מכוון לנתינה ולעזרה לזולת. מעל לכול בלט במסירותו למשפחה הקרובה והמורחבת, ומצוות כיבוד אם ואב הייתה נר לרגליו. רוני סייע רבות לסבתות, וליווה, יחד עם אחיו הגדול, את גידולם של האחים הקטנים, מאחר שההורים עבדו שעות ארוכות מחוץ לבית. כל ארבעת האחים חיו בהרמוניה, באחדות ובאהבה, תמכו איש ברעהו ופרגנו זה לזה. רוני סייע לאחיו בלימודים, דאג להגיש להם ארוחת צהריים חמה, ומילא את כל צורכיהם בעת היעדרם של ההורים מהבית. את האח הצעיר מאור לקח כפרויקט, והעניק לו יחס מיוחד. הוא השקיע בו את מרבית זמנו, ובילה איתו בטיולים, בריקודים ובפעילויות שונות.
בהיותו מודע לקשיים הכלכליים של המשפחה, לא דרש רוני מהוריו דבר. אדרבה: הוא נרתם לסייע, ובמהלך לימודיו עבד בעבודות מזדמנות כדי לממן לעצמו את הדברים שרצה בהם. בערבים עבד כמלצר, ומסיום כיתה י"ב ועד לגיוסו עבד ברשות שדות התעופה בהחזרת עגלות של נוסעים מהחניונים עד לרחבת ההמראות והנחיתות שבבית הנתיבות. הוא היה עובד חרוץ ובעל מוסר עבודה גבוה, וכשקיבל את משכורתו, חלק אותה בשמחה עם אחיו. לאחיו הגדול, שהיה חייל באותה עת, אף נתן כסף כדי שיקנה לעצמו בגדים.
כמו פנימיותו הבוגרת כך גם בהופעתו החיצונית היה רוני גבר שבגברים, גבוה ונאה. הוא היה דמות בולטת בקרב חבריו, עמד תמיד במרכז העניינים, וביתו היה מוקד משיכה שאליו היו באים כולם, צוחקים, משתעשעים ומבלים. רוני היה חדור שמחת חיים, אהב לצחוק ולהצחיק, ואהב לרקוד ולבלות. עם זאת, כשהיה צריך ידע גם להיות רציני, ובזכות בגרותו הנפשית וחוכמת החיים שניחן בה היו החברים פונים אליו בכל בעיה, שאלו בעצתו ושאבו ממנו כוח.
בנערותו היה רוני פעיל בתנועת "הנוער העובד והלומד" בקן המקומי. הוא אהב את הארץ, ובכל הזדמנות יצא לטייל בין שביליה. אהבה גדולה הייתה לו למוזיקה, והוא ניגן באורגן ובגיטרה.
רוני שאף לשרת כחייל קרבי ביחידה מובחרת והכין עצמו למטרה זו. כמו בכל תחום שעסק בו גם כאן השקיע כדי להגיע אל היעד, ובשנת הלימודים האחרונה השתתף בקורס ממושך להכנה לצה"ל ועמל על שיפור כושרו הגופני. הוא עבר בהצלחה את גיבוש הסיירות, ועם גיוסו, ב-19.11.1998, החל את מסלול ההכשרה כלוחם. בשלושת החודשים שבהם הספיק לשרת בחטיבת הצנחנים הותיר את חותמו כחבר אמיתי היודע לדרבן את חבריו ולהשרות אווירה נעימה.
ביום א' באדר תשנ"ט (17.2.1999) נשלח רוני מבסיסו, "מחו"ה אלון" שבגליל התחתון, למנוחה בביתו, לאחר שהתלונן על חום גבוה וכאבי ראש. כשעמד בתחנת ההסעה הסמוכה לבסיס התמוטט לפתע, ואיבד את הכרתו. כוחות ההצלה בוששו להגיע, וניסיונות האזרחים שהיו עדים למחזה הקשה להצילו, עלו בתוהו. רוני נפטר בתוך זמן קצר, והוא בן תשע-עשרה בלבד. הוא הובא למנוחות בבית העלמין הצבאי בלוד, מותיר אחריו הורים ושלושה אחים המומים וכואבים.
ספד לו מפקד הפלוגה סרן תומר בוהדנה, בשם מפקדי הפלוגה וחייליה: "חלומו הגדול של רוני היה להגיע לצנחנים, והוא כמובן הגשים זאת. רוני היה בחור שלא כל יום פוגשים. הוא היה 'תותח' בכל המובנים. בהתחלה הוא היה קצת 'פעור', ולכן הוא היה הבחור הכי מקודר במחלקה. לא היה עובר יום שבו
יהי זיכרו ברוך
אלברט בן ראובן ולוסיה
בן 20 במותו
תאונת נגמש
יליד כותאיסי
יהי זיכרו ברוך
הבן של בת דודה שלי
მისი ბიოგრაფია
ციპორასა და ნისიმის შვილი. დაიბადა კვირას პირველ ტებეთ 5764 (6.12.1964) იერუშალაიმში.
სიცოცხლის პირველი წლის განმავლობაში, დედის ავად-მყოფობის გამო, ის „ვიცოს“ მაონში ცხოვრობდა. როცა ის ერთი წლის გახდა, ოჯახი ირ განიმში გადავიდა საცხოვრებლად.
დანი იერუშალაიმში, „გვატემალის“ დაწყებით სკოლაში სწავლობდა. ის მორცხვი ბავშვი იყო, მაღალი აკადემიური პოტენციალით. მისი მეგობრები ამბობენ, რომ ის კარგი მეგობარი და დამხმარე იყო. მან სწავლა იერუშალაიმის „ორტ ნევიიმის“ საშუალო სკოლაში განაგრძო.
დანი ბრწყინვალე იყო ზუსტ ხატვაში და ცდილობდა არქიტექტურის სპეციალობაზე ჩაებარებინა, მაგრამ მიღების შემდეგ მან მექანიკის სპეციალობა ამჯობინა. სწავლის პერიოდში მან შექმნა დახვეწილი მექანიკის ულამაზესი ნამუშევრები და სხვადასხვა ხელოვნების ნიმუშები. მას ტექნიკური ნიჭი ჰქონდა და იცოდა, როგორ შეეკეთებინა გაფუჭებული ელექტრო ხელსაწყოები.
მეთერთმეტე კლასის დამთავრების შემდეგ, დანიმ გადაწყვიტა სწავლის მიტოვება, ოჯახის თხოვნის მიუხედავად. ის ბანკ ლეუ-მის ფილიალში კლერკად დაიქირავეს. მას უყვარდა თავისი სამსახური, ინვესტიციას იჩენდა და უფროსები დიდ პატივს სცემდნენ.
ის კურსებზე გაგზავნეს და დააწინაურეს. ბანკში ყოველ-დღიური სამუშაოს გარდა, საღამოობით წვეულებებზე დიჯეის როლს ასრულებდა და დიდ ფულს ფირებისა და ჩანაწერების შეძენაში დებდა. დენი ბეითარ იერუშალაიმის საფეხბურთო გუნდის მგზნებარე გულშემატკივარი იყო და მათ ყველა თამაშს ესწრებოდა.
1982 წლის ნოემბერში ის გაიწვიეს ისრაელის თავდაცვის ძალებში. ის მსახურობდა არტილერიის კორპუსში მეკავშირე ოფიცრად.
ქისლევ 5786-ის 26-ე ღამეს (1985 წლის 9 დეკემბერი), სამი დღის შემდეგ, რაც ის 21 წლის გახდა, მევო შილოს ბანაკში ჯარისკაცების შენობაში ხანძარი გაჩნდა, რის შედეგადაც რვა ჯარისკაცი დაიღუპა. დანი მოვალეობის შესრულებისას დაეცა, როდესაც სასოწარკვეთილად ცდილობდა მეგობრების ხანძრისგან გადარჩენას.
ის იერუშალიმში, ჰერცლის მთაზე მდებარე სამხედრო სასაფლაოზე დაკრძალეს. მან დატოვა მშობლები, ორი ძმა - იაკობი და ბენ-ციონი, და ორი და - ესთერი და სარითი. მისი დაღუპვის შემდეგ, მას უფროსი სერჟანტის წოდება მიანიჭეს.
მეკავშირეთა ასეულს მისი ხსოვნის საპატივცემოდ „შოვალი“ ეწოდა. დაღუპული ოჯახისადმი სამძიმრის წერილში მისმა მეთაურმა დაწერა: „გვიან ღამით „მავო შილოს“ ბანაკში მომხდარი საშინელი კატასტროფის დროს ჯარისკაცების საცხოვრებელში ხანძარი გაჩნდა. შენობის გასასვლელ კართან სიახლოვის მიუ-ხედავად, დანი ცეცხლში შევიდა, როგორც ჩანს, იმისათვის, რომ მეკავშირეთა ასეულის თანამებრძოლებს გაქცევაში დახმარებოდა. ამ მცდელობისას დანიმ ბევრი სიცოცხლე გადაარჩინა.
דניאל שובל שוילי ז"ל ⚘
סיפור חייו
בן צפורה ונסים. נולד ביום א' בטבת תשכ"ד (6.12.1964) בירושלים. בשנת חייו הראשונה התגורר במעון של 'ויצו' עקב מחלת אמו. כשמלאה לו שנה שב אל חיק משפחתו, והמשפחה מרובת הילדים העתיקה מגוריה לעיר גנים. דני למד בבית-הספר היסודי 'גואטמלה' בירושלים. היה ילד ביישן בעל פוטנציאל לימודי גבוה. חבריו מעידים עליו שהיה חבר טוב והרבה לעזור. הוא המשיך את לימודיו בתיכון 'אורט נביאים' בירושלים. דני התבלט בשרטוט מדויק ועשה מאמצים להתקבל למגמת האדריכלות, אך משנתקבל העדיף את מגמת המיכניקה. במהלך לימודיו יצר עבודות יפות במיכניקה עדינה וחפצי אומנות שונים. הוא התברך בחוש טכני וידע לתקן כלים חשמליים מקולקלים.
כשסיים י"א כיתות החליט דני לעזוב את לימודיו, חרף הפצרות משפחתו. הוא התקבל לעבודה כפקיד בסניף 'בנק לאומי'. דני אהב את עבודתו, השקיע בה וזכה בהערכתם הרבה של הממונים עליו, נשלח לקורסים וקודם. במקביל לעבודתו היומית בבנק, עבד בערבים כתקליטן במסיבות והשקיע אמצעים רבים בקניית קלטות ותקליטים. דני היה אוהד נלהב של קבוצת הכדורגל 'ביתר ירושלים' והגיע לכל משחקיה לעודדה.
בנובמבר 1982 גויס לצה"ל. את שירותו עשה כקשר בחיל התותחנים.
בליל כ"ו בכסלו תשמ"ו (9.12.1985), שלושה ימים לאחר שמלאו לו עשרים-ואחת, פרצה שריפה בבניין החיילים במחנה 'מבוא שילה', שבה נספו שמונה חיילים. דני נפל בעת מילוי תפקידו כאשר ניסה, בחירוף נפש, לחלץ את חבריו מן האש. הוא הובא למנוחת-עולם בבית-העלמין הצבאי בהר הרצל בירושלים. השאיר אחריו הורים, שני אחים - יעקב ובן-ציון ושתי אחיות - אסתר ושרית. לאחר נופלו הועלה לדרגת סמ"ר.
פלוגת הקשר נקראה "שובל" לזכרו. במכתב תנחומים למשפחה השכולה כתב מפקדו: "באסון מחריד שאירע במחנה 'מבוא שילה' בשעת לילה מאוחרת, פרצה שריפה בבניין מגורי החיילים. למרות קרבתו אל דלת היציאה מהמבנה, נכנס דני אל תוך האש, כנראה בניסיון לסייע לחבריו בפלוגת הקשר למלט נפשם. בניסיונו זה קיפד דני את חייו. בהליכתו עזב אותנו אחד מעמודי התווך של העוצבה, חייל אשר בשלוש שנות שירותו הפך למקור חיקוי על-ידי חבריו, כתובת בפלוגת הקשר. חייל שעבר את תופת לבנון ללא שריטה, ללא פגע, כשהוא מבצע משימות קשות ומסוכנות ללא מורא, חייל שעמד ימים ספורים מסף השחרור ולא זכה לו. רמתו כחייל, יכולתו האישית וצניעותו נותרו לנו כצוואה".
סבו יעקב שוילי ז"ל נפל אף הוא על תקומת המולדת
מיהדות גרוזיה
მისი წასვლით, ასეულს საყრდენი გამოეცალაა, ჯარისკაცი, რომელიც სამწლიანი სამსახურის განმავლობაში თავისი თანამებ-რძოლებისთვის მიბაძვის წყარო გახდა, მეკავშირეთა ასეულის მნიშვნელოვანი ფიგურა. ჯარისკაცი, რომელმაც ლიბანის ჯოჯოხეთი ნაკაწრის, ზიანის გარეშე გაიარა, შიშის გარეშე ასრულებდა რთულ და საშიშ მისიებს, ჯარისკაცი, რომელიც განთავისუფლების ზღვარზე სულ რაღაც რამდენიმე დღით იყო დაშორებული.
მისი, როგორც ჯარისკაცის, დონე, მისი პიროვნული შესაძლებლობები და მოკრძალება ჩვენთვის მაგალითად რჩება“.
მისი ბაბუა, აწ. განსვენებული იაკობ შვილი, ასევე სამშობლოს დაცვისათვის ბრძოლაში დაეცა.
იაკოვ შვილი - გმირი ქართველი ებრაელი
მისი ცხოვრების ისტორია
ევას და შმუელის ვაჟი. დაიბადა 1896 წელს ტფილისში, საქართველოში. შვიდი წლის ასაკში დაობლდა, ის ისრაელში წაიყვანეს და იერუშალაიმში გაიზარდა.
პირველ მსოფლიო ომში ის ჩაირიცხა ჯორების გამყოლთა პოლკში, რომელსაც იოსეფ ტრუმფელდორი მეთაურობდა. პოლკთან ერთად იბრძოდა გალიპოლიში, ხოლო მოგვიანებით მსახურობდა ბრიტანეთის არმიაში, საფრანგეთსა და ინგლის ში, მონაწილეობა მიიღო თურქების მიერ ისრაელის დაპყ რობის ომში.
ის ამ ომში დაიჭრა და გმირული საქციელისთვის სამი მედალი მოიპოვა. ომის დასასრულს ის იერუშალაიმში დაბ რუნდა, მშენებლად მუშაობდა, დაქორწინდა და საკუთარი სახლი აიშენა. ის „ჰაგანას“ რიგებში შევიდა და 1930-იან წლებში მანდატის პოლიციაშიც კი ჩაირიცხა.
ის მსახურობდა ხან იუნესსა და ბეერ-შევაში, სერჟანტის წოდებას მიაღწია და იერუშალაიმის პოლიციაში ინსტრუქ-ტორად მუშაობდა..
1936-1939 წლების სისხლიანი მოვლენების დაწყებისთანა-ვე, ის მოხალისედ ჩაეწერა გვარდიის კორპუსში და იცავდა კასტელში მდებარე სოლელ-ბონეს ხრეშის ქარხნებს.
როდესაც მეორე მსოფლიო ომი დაიწყო, ის ორ ვაჟთან ერთად ბრიტანეთის არმიაში ჩაირიცხა და ლიბიის უდაბნოსა და საბერძნეთში იბრძოდა.
მისი ერთ-ერთი ვაჟი დასავლეთ უდაბნოში იბრძოდა, ხოლო მეორე ბრიგადას (ისრაელის თავდაცვის ძალებს) შეუერთდა. ორწლიანი სამსახურის შემდეგ, ის გაათავისუფლეს და ხე-ლახლა ჩაირიცხა ისრაელის თავდაცვის ძალებში.
ერთ დღეს, როდესაც ის იერუშალაიმის იემინ მოშეს უბანში სახლში მიდიოდა, არაბული მანქანა დაეჯახა, გადაუარა და მძიმედ დაჭრა.
5774 წლის ქისლევის 18-ში (1943 წლის 14 დეკემბერს) იაკობი მიღებული ჭრილობებისგან სამთავრობო საავადმყო-ფოში გარდაიცვალა. ის იერუშალაიმში, ზეთისხილის მთაზე დაკრძალეს.
მას ორი ვაჟი და ქალიშვილი დარჩა. მისი შვილიშვილი, დანიელ შოვალი, 1985 წელს (5786) ისრაელის თავდაცვის ძალებში მოვალეობის შესრულებისას დაიღუპა
יעקב שוילי ז"ל גיבור יהודי גרוזיה ⚘
סיפור חייו
בן חווה ושמואל. נולד בשנת תרנ"ו (1896) בטיפליס (טביליסי) שבגרוזיה. בגיל שבע התייתם הועלה לארץ-ישראל וגדל בירושלים.
במלחמת העולם הראשונה התגייס לגדוד נהגי הפרדות תחת פיקודו של יוסף טרומפלדור, לחם עם הגדוד בגאליפולי ואחרי כן במסגרת הצבא הבריטי שירת בצרפת באנגליה ונטל חלק במלחמה לכיבוש ארץ-ישראל מיד התורכים. נפצע במלחמה זו וזכה בשלוש מדליות על מעשי גבורה. בתום המלחמה חזר לירושלים, עבד כבנאי, נשא אישה ובנה את ביתו. הוא הצטרף לשורות ה"הגנה" ובשנות השלושים אף התגייס למשטרת המנדט. הוא שירת בחאן יונס ובבאר שבע והגיע לדרגת סרג'נט (סמל), והדריך במשטרת ירושלים. עם פרוץ מאורעות הדמים תרצ"ו-תרצ"ט התנדב לחיל הנוטרים והגן על מפעלי החצץ של סולל-בונה בקסטל.
כשפרצה מלחמת העולם השניה התגייס יחד עם 2 בניו לצבא הבריטי ולחם במדבר לוב וביוון. אחד מבניו לחם במדבר המערבי ובן שני הצטרף לבריגדה (החי"ל) כעבור שנתיים של שירות שוחרר והתגייס שוב לחיל הנוטרים. באחד הימים, שעה שהיה בדרכו לבית בשכונת ימין משה שבירושלים עברה מכונית ערבית, דרסה אותו ופצעה אותו קשה. ביום י"ח בכסלו תש"ד (14.12.1943), מת יעקב מפצעיו בבית החולים הממשלתי. הוא הובא למנוחות בהר הזיתים בירושלים. הניח אישה שני בנים ובת. נכדו, דניאל שובל, נפל בעת מילוי תפקידו בצה"ל בשנת תשמ"ו (1985).
შლომო შვილი - გმირი ქართველი ებრაელი
მისი ცხოვრების ისტორია
სიმასა და იაკობის ვაჟი. დაიბადა 1909 წელს ტფილისში, საქართველოში. 1923 წელს ის ოჯახთან ერთად ისრაელში ამო-ვიდა. ოჯახი იერუშალაიმში დასახლდა, შლომო კი ვაჟების სკოლაში სწავლობდა. მოგვიანებით ის გზების დაგებასა და დაცვაში მუშაობდა.
1936 წელს ის შეუერთდა ორგანიზაცია „ჰაგანას“. ამავდრო-ულად, მან მონაწილეობა მიიღო ქართული ფოლკლორული ანსამბლის დაარსებაში და აქტიურად მონაწილეობდა კიდეც, როგორც მედოლე და შესანიშნავი მოცეკვავე.
მეგობრებს შორის ის გამოირჩეოდა, როგორც კეთილი, მხია-რული ადამიანი, რომელიც ირგვლივ სიხარულის ატმოსფეროს ქმნიდა.
1936 წლის სისხლიანი მოვლენების დაწყების შემდეგ, ის პოლიციელად ჩაირიცხა და ძველ ქალაქში და რკინიგზის დაცვაში მსახურობდა.
1938 წლის 21 ივლისს ის მორიგეობდა საბურღი ბანაკში, მკვდარი ზღვის დასავლეთ სანაპიროზე, ეინ-ფეშაჰას მახლობლად. ბანაკის მუშაკებზე შეიარაღებული არაბული ბანდის თავდასხმის შედეგად სამი ადამიანი დაიღუპა. შლომო მძიმედ დაიჭრა და იერუშალაიმის საავადმყოფოში გადაიყვანეს.
მიყენებული ჭრილობებისგან გარდაიცვალა (22.7.1938) და დაკრძალეს ზეთისხილის მთაზე, რის შემდეგაც დატოვა ფეხმძიმე ცოლი, ვაჟი, ქალიშვილი და მშობლები. მისი დაცემის შემდეგ დაბადებულ ქალიშვილს მისი სახელი - შლომითი დაარქვეს.
კლდის ქვაზე, რომელიც ჭის ზემოთ - მათი მკვლელობის ადგილას, ყუმრანის გამოქვაბულების ძირში მდებარეობს, მათმა მეგობარმა მოშე ადაკიმ დაწერა, რომელიც მათთან ერთად იმყოფებოდა თავდასხმის დროს და გაქცევა მოახერხა: „აქ დაეცნენ ჰაგანას წევრები, შლომო შვილი, აბრაამ აბდი-ზედეკი, ხაიმ იოსლევიცი, აბრაამ ზლოკოვიცი. ისინი წყლის საძებრად წავიდნენ უდაბნოს გასაცოცხლებლად 21.7.28“.
კურთხეული იყოს მისი ხსოვნა ⚘
שלמה שוילי ז"ל גיבור יהודי גרוזיה
סיפור חייו
בן שמחה ויעקב. נולד בשנת תרס"ט (1909) בטיפליס (טביליסי) גרוזיה. בשנת 1923 עלה עם משפחתו לארץ-ישראל. המשפחה השתקעה בירושלים ושלמה למד בבית הספר לבנים. אחר כך עבד בסלילת כבישים, חציבה ושמירה. ב-1936 הצטרף לארגון ה"הגנה". במקביל השתתף בהקמת להקת פולקלור גרוזינית ואף לקח חלק פעיל בה כמתופף וכרקדן מעולה. בקרב חבריו התבלט כאיש רעים טוב לב, עליז ויצר אווירת שמחה סביבו. לאחר פרוץ מאורעות הדמים בשנת תרצ"ו התגייס כנוטר ושירת בעיר העתיקה ובמשמר הרכבות. ב-21.7.1938 היה בתפקיד במחנה קידוח בחוף המערבי של ים המלח ליד עין פשחה. בהתקפת כנופיה ערבית מזויינת על פועלי המחנה נהרגו שלושה אנשים. שלמה נפצע קשה והובא לבית חולים בירושלים. הוא מת מפצעיו בכ"ג בתמוז תרצ"ח (22.7.1938) והובא למנוחות בהר הזיתים, הניח אישה בהיריון, בן, בת והורים. הבת שנולדה לאחר נפילתו נקראה על שמו - שלומית.
על אבן סלע מאבני המקום, הנמצאת מעל בור הקידוח - מקום הירצחם, למרגלות מערות קומראן, נכתב על-ידי חברם משה עדקי שהיה אתם בשעה שהותקפו, והצליח להימלט: "פה נפלו אנשי ההגנה, שלמה שוילי, אברהם עבדי-צדק, חיים יוסלביץ, אברהם זלוקוביץ. הם עלו למצוא מים להחיות השממה 21.7.28".
יהי זכרו ברוך ⚘
შლომო მიხაელი ბავშვობის ფოტოებით იხსენებს დაღუპულ ძმას, შმუელ მიქაელს.
მისი ცხოვრების ისტორია
ლილისა და მენაშეს ვაჟი. დაიბადა 5700 წლის 7 იარში (13.5.1970) საბჭოთა კავშირში. 1974 წელს ის ოჯახთან ერთად ისრაელში ამოვიდა. ისინი თავდაპირველად აშდოდში დასახ-ლდნენ, შემდეგ კი ბნეი-ბრაკში გადავიდნენ საცხოვრებლად, შმუელმა გივათაიმის „ორტის“ საშუალო სკოლაში განაგრძო სწავლა, სადაც კონდიცირებისა და მაცივრების სპეციალობას ეუფლებოდა.
ჰაიფის ტექნიონში კიდევ ერთი წლის სწავლის შემდეგ, მან კონდიციონერის ტექნიკოსის სერტიფიკატი მიიღო. მისი სამხედ-რო სამსახურში გაწვევა ერთი წლით გადაიდო და მასზე მუდმივი კონტრაქტი გაფორმდა.
შმუელი ცელქი იყო, მაგრამ კარგი სტუდენტი. მას ძალიან უყვარდა სპორტი, მონაწილეობდა „ოქროს ხელთათმანების“ კრივში, მონაწილეობდა მრავალ შეჯიბრში და ზედიზედ ორი წლის განმავლობაში იყო ახალგაზრდული ჩემპიონი კრივში. შმუელს უყვარდა სირბილი და რამდენიმე ადგილობრივ შე-ჯიბრში გაიმარჯვა.
სამხედრო სამსახურის დასრულების შემდეგ, ის „ოქროს ხელთათმანებში“ მწვრთნელობას გეგმავდა.
შმუელი ისრაელის თავდაცვის ძალებში 1988 წლის ივლისის შუა რიცხვებში, ტექნოლოგიური რეზერვის ნაწილად გაიწვიეს. 1989 წლის მაისის დასაწყისში იგი გაგზავნეს მაცივრებისა და კონდიცირების კურსზე და "ფალმახ"-ში განაწილდნენ.
სამხედრო სამსახურის განმავლობაში მან ეფექტურობის გაზრდის მრავალი წინადადება წამოაყენა, რასაც მისი სერტიფი-კატებიც ადასტურებს. ჯარში გაწვევიდან ექვსი თვის შემდეგ ის მაიაზე დაინიშნა და რამდენიმე თვის შემდეგ რიშონ ლეციონში დაქორწინდა.
სამშაბათს, 1991 წლის 11 ოქტომბერს, შმუელი სამსახურებრივი მოვალეობის შესრულებისას დაიღუპა. კაბიას არაბმა მკვიდრმა, რომელიც მოპარული „ბეზეკ"-ის ავტომობილით მოძრაობდა, განზრახ გადაუარა გეას გზაზე, თელ ჰაშომერის გზაჯვარედინზე, ავტობუსის გაჩერებასთან მდგომ ჯარისკაცებს.
ის ხოლონის სამხედრო სასაფლაოზე დაკრძალეს. მან დატოვა ცოლი, მშობლები და ძმა - შლომი. გარდაცვალების შემდეგ მას სერჟანტის წოდება მიანიჭეს.
დაღუპულის ოჯახისადმი სამძიმრის წერილში მისი მეთაური წერდა: „შმუელი შესანიშნავი ჯარისკაცი იყო, სამაგალითო პრო-ფესიონალი, ძალიან მოტივირებული. ის ცდილობდა შეემუშავე-
שלמה מיכאלי מנציח את אחיו שמואל מיכאלי ז"ל בתמונות ילדות ⚘
סיפור חייו
בן לילי ומנשה. נולד ביום ז' באייר תש"ל (13.5.1970) בברית-המועצות. בשנת 1974 עלה עם משפחתו לארץ. תחילה התגוררו באשדוד ואחר-כך עברו לבני ברק ושמואל המשיך בבית-הספר התיכון 'אורט' בגבעתיים, במגמת מיזוג וקירור. לאחר עוד שנת לימודים בטכניון בחיפה הוסמך כטכנאי מיזוג-אוויר. גיוסו נדחה לשם כך בשנה והוא הוחתם לשנת קבע.
שמואל היה שובב, אך תלמיד טוב. אהב מאוד ספורט, עסק באגרוף 'כפפות הזהב', השתתף בתחרויות רבות והיה שנתיים רצופות אלוף הנוער באגרוף. שמואל אהב לרוץ וניצח בכמה תחרויות מקומיות. הוא תיכנן להיות מאמן ב'כפפות הזהב' לאחר שירותו הצבאי.
שמואל גויס לצה"ל באמצע יולי 1988, במסגרת העתודה הטכנולוגית. בתחילת מאי 1989 נשלח לקורס קירור ומיזוג-אוויר והוצב בפלמחים. במסגרת שירותו הצבאי הציע הצעות ייעול רבות ומעידות על כך תעודותיו. חצי שנה לאחר גיוסו התארס עם מאיה ולאחר מספר חודשים נשא אותה לאישה, בחתונה רבת פאר בראשון לציון.
ביום ג' בחשוון תשנ"ב (11.10.1991) נפל שמואל בעת מילוי תפקידו. ערבי תושב קביה, שנהג ברכב גנוב של חברת בזק, דרס במזיד חיילים שעמדו בתחנת ההסעה בכביש גהה, בצומת תל השומר. הוא הובא למנוחות בבית-העלמין הצבאי בחולון. השאיר אחריו אישה, הורים ואח - שלומי. לאחר מותו הועלה לדרגת סמ"ר.
במכתב תנחומים למשפחה השכולה, כתב מפקדו: "שמואל היה חייל מצוין איש מקצוע למופת, בעל מוטיבציה רבה. שאף לפתח מערכות על מנת להקל על העבודה ולחסוך משאבים. היה מוכן לסייע בכל עת, חברותי ואהוב על חבריו.
למאיה, למשפחה ולחברים, אין מלים לתאר את גודל האבידה. בשם חיילי היחידה ומפקדיה, תנחומים על נפילת יקירכם שמואל מיכאלי". שר הביטחון שלח מכתב השתתפות בצער המשפחה, והביע את הערכתו לפועלו של שמואל, בשירותו הצבאי. ניטע לזכרו עץ, ע"י ארגון הסטודנטים היהודיים ברומא.
ბინა სისტემები სამუშაოს გასამარტივებლად და რესურსების დასაზოგად. ის მზად იყო დახმარებოდა ნებისმიერ დროს, მეგობრებს და მათი სიყვარული დაიმსახურა
მაიას, მის ოჯახს და მეგობრებს სიტყვები არ ყოფნით დანაკარგის მასშტაბის აღსაწერად. დანაყოფის ჯარისკაცებისა და მისი მეთაურების სახელით, სამძიმარს გიცხადებთ თქვენი საყ-ვარელი შმუელ მიხაელის დაღუპვის გამო.
თავდაცვის მინისტრმა ოჯახის წევრებს სამძიმრის წერილი გაუგზავნა და მადლიერება გამოხატა შმუელის სამხედრო სამსა-ხურში გაწეული შრომისთვის. რომში ებრაელმა სტუდენტურმა ორგანიზაციამ მისი ხსოვნის საპატივცემოდ - ხე დარგა.
შიმონ ზონენაშვილი
რაიასა და იუზას (იცხაკის) ვაჟი. შიმონი დაიბადა 5738 წლის 19 ნისანს (1978 წლის 25 აპრილს) კირიათ-ათაში.
1996 წლის 26 ნოემბერს შიმონი ისრაელის თავდაცვის ძალებში ჩაირიცხა. ის ლოგისტიკის კორპუსში მსახურობდა და სავალდებულო სამ სახურის დასრულების შემდეგ, მუდმივ სამ-სახურში განაგრძო. სამსახურის განმავლობაში მან პირველი სერჟანტის წოდება მიიღო.
შიმონი მოვალეობის შესრულებისას დაეცა 5761 წლის ხეშვანის 13-ში (11.11.2000). ოცდაო-რი წლის იყო, როცა დაეცა.
ის კირიათ-ათას სასაფლაოზე, სამხედრო ნაწილში დაკრძალეს.
შიმონის საფლავის ქვაზე მისმა საყვარლებმა დაწერეს: „მშობლებს, ძმებს, ოჯახის წევრებს და მეგობრებს - ყოველთვის გვეყვარებით ჩვენს გულებში, არასდროს წაიშლება შენი ხსოვნა“.
שמעון זוננשוילי ז"ל
בן רעיה ויוזה (יצחק). שמעון נולד ביום י"ט בניסן תשל"ח (25.4.1978) בקריית אתא.
ב-26.11.1996 התגייס שמעון לצה"ל. הוא שירת בחיל הלוגיסטיקה ובתום שירות החובה המשיך לשירות קבע. במהלך השירות התקדם לדרגת סמל ראשון.
שמעון נפל בעת מילוי תפקידו ביום י"ג בחשוון תשס"א (11.11.2000). בן עשרים ושתיים בנפלו. הוא הובא למנוחות בבית העלמין בקריית אתא, בחלקה הצבאית. הותיר הור1822ים.
על מצבתו של שמעון כתבו אוהביו: "הורים אחים המשפחה והחברים –18 נאהבך בליבנו תמיד1822, נזכרך לעד."